Программы Кафедры славянской филологии Санкт-Петербургского государственного
университета набора 2025 года включают в себя: программу бакалавриата «Языки
славянского мира и русский язык как иностранный (с дополнительной
квалификацией «Учитель русского языка и литературы»)»; Языки балто-
славянского культурного пространства (литовский, польский и белорусский языки)
(для начинающих изучение) и программу магистратуры «Славянские языки и
литературы» (для любого уровня).
Образовательная программа бакалавриата «Языки славянского мира и русский язык
как иностранный (с дополнительной квалификацией «Учитель русского языка и
литературы»)» направлена на подготовку специалистов широкого профиля в области
межкультурного и межъязыкового общения, перевода, преподавания славянских языков, в
том числе и русского языка как иностранного носителям родственных славянских языков.
Выпускники получат основательную общефилологическую, лингвистическую и
педагогическую подготовку в духе тщательно сохраняемых традиций Петербургской
лингвистической школы, позволяющую в дальнейшем не только продолжить образование
в избранной сфере, но и успешно решать конкретные профессиональные задачи в
разнообразных областях деятельности. Выпускники профессионально владеют
несколькими иностранными языками, обладают обширными знаниями по культуре
соответствующих языков и регионов, владеют методикой преподавания русского языка
как иностранного носителям родственных славянских языков. Выпускники программы
могут применять полученные знания в следующих сферах: преподавание в различных
образовательных учреждениях, переводческая деятельность, работа редактором в
книжных издательствах, музейное дело, библиотековедение и другие гуманитарные
области.
Образовательная программа бакалавриата Языки балто-славянского культурного
пространства (литовский, польский и белорусский языки) готовит специалистов в
области иностранных языков балто-славянского культурного ареала и предполагает
обязательное изучение трех основных языков ‑ литовского, польского и белорусского.
Обучение основано на сочетании изучения фундаментальных не только лингвистических,
но и общегуманитарных и филологических дисциплин, освоения современных
информационных и коммуникативных технологий с практическими навыками и
умениями, необходимыми для взаимопонимания с представителями других культур.
Помимо собственно языковых дисциплин, обучающиеся изучают историю, обычаи,
социальную организацию общества стран изучаемых языков.
Образовательная программа магистратуры «Славянские языки и литературы»
предполагает освоение широкого спектра современных методик лингвистического или
литературоведческого анализа и расширение филологической культуры обучающихся.
Программа сочетает комплекс изучаемых теоретических и прикладных лингвистических
или филологических дисциплин с предметами, индивидуально выбранными
обучающимся, в соответствии со своими интересами и темой выпускной
квалификационной работы. Студенты программы могут выбрать для изучения любой
славянский язык на любом уровне («с нуля» или для продолжающих). Выпускники
программы имеют возможность продолжить научно-исследовательскую работу в
аспирантуре, а также могут работать переводчиками, преподавателями славянских языков
и литератур в средних и высших учебных заведениях, литературными критиками, в
издательском бизнесе.

Выпускники получат основательную общефилологическую и лингвистическую
подготовку в духе традиций Петербургской лингвистической школы, позволяющую в
дальнейшем не только продолжить образование в избранной сфере, но и успешно решать
конкретные профессиональные задачи в разнообразных областях деятельности.
Выпускники владеют несколькими иностранными языками, обладают обширными
знаниями по культуре соответствующих языков и регионов, глубокими лингвистическими
и общегуманитарными знаниями.
Преимущества обучения:
Уникальное сочетание специализаций по славянскому (польский язык) и германскому
языку (немецкий язык)
Теоретические и практические знания в области обоих языков и других филологических
дисциплин.
Обучающиеся в бакалавриате и магистратуре получают:

• навыки устного и письменного перевода, навыки межкультурной коммуникации,
  литературного анализа и знания истории и культуры стран изучаемых языков.
• всеобъемлющие знания в избранной области специализации.
• междисциплинарный подход, уникальные авторские курсы и широчайший спектр
  проблематики и методологии филологических исследований.
• преемственность традиций старейших научных школ России и опирающиеся на них
  инновационные программы.
• один из крупнейших центров славистики в России.
• активное сотрудничество с зарубежными университетами.
  Выпускники бакалавриата готовы работать переводчиками (письменными и устными)
  со знанием двух основных иностранных языков, а также английского и второго
  славянского языка, гидами-переводчиками, редакторами, референтами, либо
  продолжить обучение а магистратуре СПбГУ.
  Выпускники магистратуры могут продолжить научно-исследовательскую
  деятельность в аспирантуре либо работать преподавателями иностранного языка, в
  российских и зарубежных образовательных учреждениях.
  Сайт Приемной комиссии СПбГУ: https://abiturient.spbu.ru/

23 мая в Санкт-Петербурге была завершена епархиальная стадия процесса беатификации епископа Антония Малецкого и 9 сподвижников — католических новомучеников России ХХ века. Теперь документы будет отправлены в Ватикан

232 lata temu Czteroletni Sejm w Warszawie uchwalił „Ustawę Rządową” — pierwszą w Europie i drugą na świecie spisaną konstytucję. Akt zniósł liberum veto, ustanowił trójpodział władzy, zrównał szlachtę z mieszczaństwem, otoczył chłopów opieką państwa i położył fundament pod nowoczesne państwo prawa. Stał się ostatnią wolą gasnącej Rzeczypospolitej — jej wezwaniem do reform oraz tarczą przeciw zewnętrznej presji.

Konstytucja 3 maja stała się żywym symbolem walki o niepodległość, sprawiedliwość społeczną i godność człowieka. Od powstań listopadowego i styczniowego aż po ruch „Solidarność” inspirowała Polaków do obrony prawa do samostanowienia.

Polonia w północnej stolicy starannie pielęgnowała tę tradycję. Coroczne msze w bazylice św. Katarzyny, uroczyste pochody, poezja Mickiewicza i pamięć o Adamie Czartoryskim uczyniły Petersburg jedną z głównych „rezydencji pamięci” Konstytucji. Idee majowej reformy kształtowały życie duchowe i społeczne setek tysięcy petersburskich Polaków, przypominając, że prawo i wolność pozostają niezłomne nawet na emigracji.

Majowa Konstytucja stała się mostem między polskim a rosyjskim konstytucjonalizmem. Wybitny prawnik Leon (Lew) Petrażycki — profesor Uniwersytetu Petersburskiego, poseł I Dumy — przejął jej humanistycznego ducha. W swoich wykładach i wystąpieniach parlamentarnych:
• akcentował prymat prawa i psychologiczny wymiar norm;
• sprzeciwiał się karze śmierci i bronił nietykalności osobistej;
• walczył o równouprawnienie kobiet oraz mniejszości narodowych.

Jego uczniowie — G. Szerszeniewicz, N. Kryłenkow i inni — wprowadzili ideę państwa prawa do rosyjskiej nauki, a XX wiek potwierdził aktualność swobód konstytucyjnych.

Konstytucja 3 maja — to pamięć o wolności złożona w sumieniu każdego pokolenia.

Dokładnie 1000 lat temu, w kwietniu 1025 roku, w majestatycznej katedrze gnieźnieńskiej miało miejsce wydarzenie, które na zawsze odmieniło bieg polskiej historii – książę Bolesław I Chrobry przyjął koronę i został pierwszym królem Polski. Wykorzystując zamęt po śmierci cesarza Henryka II, ogłosił niezależność swojego państwa, a arcybiskupstwo gnieźnieńskie, ustanowione podczas zjazdu tysiąclecia, nadało polskiemu Kościołowi autokefalię i stało się duchowym filarem jedności. Chrystianizacja, zapoczątkowana jeszcze za rządów księcia Mieszka I, zdobyła pełnię znaczenia: wiara stała potężnym oparciem, wokół którego zjednoczyły się rozproszone ziemie i różnorodni ludzie. Corona Privilegiata, przekazana Bolesławowi, nie była zwykłą regalią, lecz symbolem boskiego uznania i manifestem wolności, a sam akt koronacji, zbiegający się z Wielkanocą, zyskał głęboki sakralny wymiar odrodzenia i nowego początku. Kult św. Wojciecha, którego relikwie stanowiły serce Gniezna, nadał tej chwili szczególną świętość, splatając władzę i naród jedną duchową nicią. To na tym fundamencie budowało się później narodowe samowiedzenie Polaków: chrześcijańskie ideały wolności i poszanowania godności człowieka znalazły odbicie w Konstytucji 3 Maja i w tradycjach kościelnej troski o wdowy i sieroty. Dziś, spoglądając wstecz na te tysiąc lat, widzimy, że koronacja Bolesława Chrobrego była nie tylko historycznym faktem, lecz punktem wyjścia do formowania się jednego narodu, w którym wiara i wolność są nierozerwalne. Niech pamięć o tym legendarnym akcie inspiruje nas do pielęgnowania i pomnażania wartości wiary, jedności i godności człowieka, które przekazali nam przodkowie, na wszystkie kolejne tysiąclecia.

ПАПА РИМСКИЙ
Скончался Святейший Отец Папа Франциск
Епископ Рима Папа Франциск вернулся в дом Небесного Отца.

Vatican News
Утром 21 апреля камерленго Священной Римской Церкви кардинал Кевин Фаррелл со скорбью объявил о смерти Епископа Рима:
«Дорогие братья и сёстры, с глубокой скорбью я должен сообщить о смерти нашего Святейшего Отца Франциска. 
Сегодня в 7 часов 35 минут Епископ Рима Франциск вернулся в дом Небесного Отца. Вся его жизнь была посвящена служению Господу и Его Церкви.
Он учил нас жить ценностями Евангелия с верностью, мужеством и любовью ко всем, особенно к самым бедным и отверженным.
С огромной благодарностью за его пример истинного ученика Господа Иисуса мы вверяем душу Папы Франциска безграничной милосердной любви Триединого Бога».

Jego Świątobliwość Papież Franciszek, biskup Rzymu, Namiestnik Jezusa Chrystusa, następca Księcia Apostołów, Najwyższy Kapłan Kościoła Powszechnego, Patriarcha Zachodu, Prymas Włoch, arcybiskup i metropolita rzymskiej prowincji metropolitalnej, głowa państwa i suweren Państwa Miasta Watykan, sługa sług Bożych – odszedł do Domu Naszego Ojca Niebieskiego… pochylmy głowy…
Requiem aeternam dona ei Domine; et lux perpetua luceat ei. Requiescat in pace. Amen.

Wierni cenili jego otwartość, skromność, bezpośredniość

Nie żyje papież Franciszek. Kardynał Jorge Bergoglio został wybrany na Stolicę Apostolską 13 marca 2013 roku. Przyjął imię Franciszek. Mottem jego pontyfikatu stało się zdanie «Miserando atque eligendo» («Spojrzał z miłosierdziem i wybrał»). Wierni doceniali jego otwarty światopogląd, skromne usposobienie i bezpośredniość. Zmarł w wieku 88 lat.
Informację o śmierci papieża Franciszka podał Reuters. Był pierwszym Argentyńczykiem i pierwszym od czasu Grzegorza III duchownym niepochodzącym z Europy, który został wybrany przez konklawe na głowę Kościoła katolickiego. Nigdy wcześniej też na Tronie Piotrowym nie zasiadał jezuita. Władzę kościelną objął po abdykacji papieża Benedykta XVI.
Papież Franciszek — imię na cześć świętego z Asyżu
Podczas swojego pierwszego przemówienia po konklawe papież Franciszek odwoływał się do wartości braterstwa, miłości i wzajemnego zaufania. Prosił w nim również wiernych o modlitwę w swojej intencji. Idee wymienione podczas tego wystąpienia podnosił w trakcie pontyfikatu przy licznych okazjach.
Papieskie imię przyjął na cześć św. Franciszka z Asyżu — patrona między innymi ekologii i ludzi ubogich. Zerwał tym samym z trwającą 1100 lat tradycją przybierania imion swoich poprzedników. Po Watykanie poruszał się samochodem marki Volkswagen lub pieszo. Na swoją siedzibę wybrał dom św. Marty, nie zaś zwyczajowo zajmowany przez papieży apartament w Pałacu Apostolskim.
Jorge Bergoglio — droga do Stolicy Apostolskiej
Papież Franciszek
Papież Franciszek
Źródło: Shutterstock
Jorge Mario Bergoglio urodził się 17 grudnia 1936 roku w Buenos Aires jako syn włoskich emigrantów. Zdobył wykształcenie chemiczne, potem studiował w seminarium w Villa Devoto koło Buenos Aires, obronił licencjat z filozofii, studiował także literaturę, psychologię oraz teologię. W wieku 22 lat, w roku 1958, wstąpił do zakonu jezuitów.
…
Jeszcze przed śmiercią Franciszek zadbał o to, by jego samego pogrzeb odbył się zgodnie z uproszczonym rytuałem. Wprowadzone przez niego zasady mają podkreślać, że odszedł «pasterz i uczeń Chrystusa, a nie władca».
TVN24

Dziś — dzień milczenia, dzień grozy i światла zarazом. Dzień, w którym Chrystus, wydany, zdradzony, ubiczowany, przybity do krzyża, nie przestaje kochać.

Ewangelia według św. Łukasza ukazuje nam Go nie tyle w majestacie cierpienia, ile w majestacie przebaczenia. To właśnie tu, w tych ostatnich godzinach, objawia się serce Boga: “Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią” (Łk 23,34). Nie złorzeczy. Nie oskarża. Modli się — za tych, którzy nie rozpoznali Prawdy.

I więcej — kiedy obok umiera złoczyńca, Ten, który nie miał grzechu, nie obiecuje mu nagrody za cnoty, bo tych przecież nie było. Obiecuje mu Raj — za jedno, proste, ale najprawdziwsze: “Wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego Królestwa.” (Łk 23,42). Bo miłosierdzie to nie zaprzeczenie sprawiedliwości — to jej pełnia. To sprawiedliwość, która zna duszę, a nie tylko czyn.

Liturgia Wielkiego Piątku nie zna Mszy. Ołtarz milczy. Ale milczenie Kościoła przemawia potęgą. Adoracja Krzyża — ten jeden gest, pocałunek — staje się aktem wyznania wiary i wdzięczności. I niech nie umknie: to nie teatr bólu. To prawda o tym, jak Bóg nie cofa się przed niczym, by być blisko człowieka.

W Polsce — szczególnie. Tu Wielki Piątek nie jest pustym wspomnieniem. Tu jest cisza, post, skupienie. Czasem żywe Drogi Krzyżowe na ulicach miast i wsi. Czasem łzy starszej kobiety pochylonej przy Krzyżu. A czasem tylko spojrzenie — głębsze niż słowo.

Niech to będzie dzień, w którym pozwolimy sobie nie uciekać. Dzień, w którym zbliżymy się do Miłości, która cierpi, ale nie przestaje błogosławić.

Z serca —
Kongres Polaków w Petersburgu

1000 lat temu, 18 kwietnia 1025 roku miała miejsce koronacja pierwszego króla Polski, Bolesława Chrobrego. Moment ten symbolicznie oznaczał zwieńczenie budowy silnego i suwerennego państwa polskiego.

Pod koniec XI wieku państwo Polan, które za panowania księcia Mieszka I przyjęło chrzest i tym samym zostało włączone do wspólnoty państw europejskich i chrześcijańskich, wytrwale budowało zręby swojej państwowości. Po śmierci Mieszka I na tron wstąpił jego syn, Bolesław Chrobry, który kontynuował politykę ojca. Opowiadał się za bliskimi relacjami z innymi państwami chrześcijańskimi, wspierał chrystianizację państwa, a za za pomocą zręcznej dyplomacji i licznych wojen budował coraz silniejszą pozycję młodego państwa.
Pierwsze kroki w kierunku zdobycia korony Chrobry czynił wiele lat wcześniej. Ważnym wydarzeniem, które poprzedziło koronację był zjazd w Gnieźnie w 1000 roku. Wtedy cesarz Otton III ogłosił utworzenie metropolii gnieźnieńskiej, co oznaczało zgodę na utworzenie samodzielnej organizacji kościelnej w Polsce. Wtedy też Chrobry podejmował pierwsze starania o uzyskanie korony, ale nie udało ich się zrealizować. W późniejszym okresie na przeszkodzie stanęła przede wszystkim zmiana sytuacji politycznej w Europie. Po śmierci cesarza Ottona III, z którym Chrobry utrzymywał bardzo dobre relacje, na tronie cesarskim zasiadł Henryk II. Rozpoczął się okres długotrwałych wojen z cesarstwem niemieckim i dopiero po śmierci Henryka II Chrobry podjął ponowne próby zdobycia korony. Ostatecznie koronacja odbyła się w katedrze w Gnieźnie, prawdopodobnie w niedzielę Wielkanocną — 18 kwietnia albo w dzień św. Wojciecha – 23 kwietnia 1025 roku.
Koronacja była zwieńczeniem wieloletnich starań Bolesława Chrobrego, który od początku swego panowania zabiegał o stworzenie państwa silnego i liczącego się w Europie. Koronacja oznaczała, że Polska z księstwa stała się w pełni niezależnym i suwerennym królestwem. Jej pozycja międzynarodowa znacznie wzrosła. Chociaż król Bolesław Chrobry zmarł dwa miesiące po koronacji, ale jeszcze tego samego roku, został koronowany jego syn, Mieszko II Lambert, który starał się kontynuować politykę ojca.

Rocznica koronacji była od tej pory ważnym świętem w historii Polski, wizerunek króla regularnie pojawiał się w różnych ważnych momentach w historii, a sam Bolesław Chrobry stał się symbolem budowania i umacniania polskiej państwowości i pierwszym koronowanym władcą Polski.