Dokładnie 1000 lat temu, w kwietniu 1025 roku, w majestatycznej katedrze gnieźnieńskiej miało miejsce wydarzenie, które na zawsze odmieniło bieg polskiej historii – książę Bolesław I Chrobry przyjął koronę i został pierwszym królem Polski. Wykorzystując zamęt po śmierci cesarza Henryka II, ogłosił niezależność swojego państwa, a arcybiskupstwo gnieźnieńskie, ustanowione podczas zjazdu tysiąclecia, nadało polskiemu Kościołowi autokefalię i stało się duchowym filarem jedności. Chrystianizacja, zapoczątkowana jeszcze za rządów księcia Mieszka I, zdobyła pełnię znaczenia: wiara stała potężnym oparciem, wokół którego zjednoczyły się rozproszone ziemie i różnorodni ludzie. Corona Privilegiata, przekazana Bolesławowi, nie była zwykłą regalią, lecz symbolem boskiego uznania i manifestem wolności, a sam akt koronacji, zbiegający się z Wielkanocą, zyskał głęboki sakralny wymiar odrodzenia i nowego początku. Kult św. Wojciecha, którego relikwie stanowiły serce Gniezna, nadał tej chwili szczególną świętość, splatając władzę i naród jedną duchową nicią. To na tym fundamencie budowało się później narodowe samowiedzenie Polaków: chrześcijańskie ideały wolności i poszanowania godności człowieka znalazły odbicie w Konstytucji 3 Maja i w tradycjach kościelnej troski o wdowy i sieroty. Dziś, spoglądając wstecz na te tysiąc lat, widzimy, że koronacja Bolesława Chrobrego była nie tylko historycznym faktem, lecz punktem wyjścia do formowania się jednego narodu, w którym wiara i wolność są nierozerwalne. Niech pamięć o tym legendarnym akcie inspiruje nas do pielęgnowania i pomnażania wartości wiary, jedności i godności człowieka, które przekazali nam przodkowie, na wszystkie kolejne tysiąclecia.